دوستای عزیزم سلام
نمی خوام سیاسی بنویسم، چند خطی در مورد خودمونه...
اول و آخر این پست اینه که ما تا چه حد به عقاید و نظرات خودمون پایبندیم؟!!!
خیلی وقتا ما به چیزایی "در شرایطی" اعتقاد داریم و به محض اینکه اون شرایط عوض بشه ما هم از دیدگاههای خودمون دست میکشیم و بعضا خودمونم متوجه نمیشیم!
مثلا من یه رفیق داشتم که خیلی با آهنگهای پاپ و...(هر چیزی غیر از سنتی!) مخالف بود حتی به مداحی های شور هم گاهی ایراد میگرفت، اما همین آدم موقع عقدش قبول کرد(یا شایدم از خداش بود!!) که آهنگهای پاپ(البته فقط از نوع مجازش!!) پخش بشه، بخاطر خوشایند خانواده همسرش...
یا یکی رو میشناسم که همیشه دم از پیروی از ولایت(از نوع مطلقه اش!!) میزنه و تا یه زمانی هم طرفدار تعصبی احمدی نژاد بود، اما به محض اینکه تاید یا برنج یا هر چیز دیگه ای گرون شد 180درجه نظرش تغییر کرد و الان روزانه چند فحش جدید اختراع کرده و نثار احمدی نژاد میکنه و ولایت ملایت هم از یادش رفته!! چنین افرادی شاید با گرون شدن "لواشک" هم حتی خودشونو ببازن البته باید بگم که ایشون هنوز خودش رو پیرو رهبر که چه عرض کنم فدایی رهبر میدونه!!!
رو بحث ور شکستگی، درآمد پایین، قبول نشدن کنکور، شکست عشقی!!، گرونی اجناس، سرعت کم اینترنت، سوراخ شدن جوراب، کمیاب بودن آدامس بادکنکی و... هم خیلیا همه چیز رو فراموش میکنن و چیزایی که یه عمر ازشون دم میزنن در یک لحظه زیر پا له میکنن، منتها یکی بخاطر چیزایی خیلی بزرگ یکی هم بخاطر پفک و آلوچه!!!
داستان برصیصای عابد رو که خوندید، بزرگترین عارف زمانه در برابر زیبایی دختری و شهوت کم آورد....
اما کسانی هم هستند که جونشون رو میدن ولی ذره ای از اعتقداتشون نمیگذرن، شهدای کردستان بعضا با تیر و ترکش نمردند، منافق ها اعضاشون رو یکی یکی با چاقو بریدند، دستشون رو، گوششون رو، ...شون رو، اما حاظر نشدن یه فحش به امام خمینی بدن چون میدونستن دشمن از اینا میخواد سوء استفاده کنن...
بعضی از همین رزمنده ها که شیمیائی شدن الآن حتی نمیتونن درست حسابی نفس بکشن یا حرف بزنن، اما هنوز دست از آرمانهای انقلاب و ولایت نکشیدند اگرچه شاید خیلی خیلی در حقشون کم لطفی میشه اون وقت من یا خیلی از مردم که سالمیم...
من و شما چطور؟ تا چه حد پایبندیم؟ آیا اصلا پایبندیم؟
بخاطر رفقا، بخاطر خنده، بخاطر پول، بخاطر شهوت یا خیلی چیزای دیگه میگذریم یا نه؟
"""اللهم ثبت قلوبنا علی دینک"""